Μια συνομιλία για τα κοστούμια ενός έργου χωρίς αρχή ή τέλος

Sent: Thursday, August 01, 2024 at 9:31 PM
From: “george drivas”
To: “efigousi”, “lazarus tzovaras”

Subject: κείμενο για τα κοστούμια του kaizo

Γεια σας παιδιά ελπίζω όλα καλά!
Με την προτροπή της Κασσιανής να παρουσιάσουμε τα κοστούμια του Kaizo μπήκα στην διαδικασία να το ανακαλέσω όλο στο μυαλό μου, όπως ξεκίνησε και όπως έγινε. Θυμάμαι ότι ήμασταν σε καραντίνα καθώς το σχεδιάζαμε και η Αθήνα ήταν άδεια. Νομίζω ότι είχα επηρεαστεί από αυτήν την ερήμωση της πόλης και ένα από τα πρώτα που θυμάμαι είναι να μιλάω με την Έφη για το πρότζεκτ και να της λέω ότι οι βασικές μου σκέψεις για τους δυο ήρωες είναι ότι παίζουν ένα παιχνίδι σε ένα φυσικό ή εικονικό περιβάλλον όπου δεν υπάρχει κανείς άλλος γύρω τους και ότι θα ήθελα να μοιάζουν με άβαταρς. Έτσι αρχίσαμε να μιλάμε για τα ρούχα τους. Θυμάμαι ότι ο Λάζαρος δεν ήταν ακόμη στην ομάδα. Και δε νομίζω να ξέραμε ακόμα τότε ότι τελικά θα καταλήγαμε να ράψουμε και όχι να βρούμε κάτι έτοιμο. Έφη?

Sent: Monday, August 05, 2024 at 4:42 PM
From: “Efi Gousi”
To: “george drivas”
Cc: “lazarus tzovaras”
Subject: Re: κείμενο για τα κοστούμια του kaizo

Πράγματι Γιώργο, κράτησα από την κουβέντα μας την συνθήκη του έργου, ότι αυτά τα δύο «παιδιά» είναι μόνα τους σε ένα άχρονο σύμπαν, δεν γνωρίζουμε τίποτα σχετικά με την ταυτότητά τους, και με βάση την ιδέα των avatars επίσης, κατευθύνθηκα σε έναν άξονα, να δημιουργηθούν δύο κοστούμια-στολές, που θα μπορούσαν να φτιαχτούν από κομμάτια υλικών, που θα έβρισκε κανείς σε έναν τόπο μετά από μια μεγάλη καταστροφή. Τα υλικά αυτά θα συνέθεταν όλα μαζί την εικόνα που είχαν τα παιδιά αυτά για το ανθρώπινο είδος και ουσιαστικά θα ήταν μια μίμηση του ανθρώπινου δέρματος.

Κάτι τέτοιο φυσικά, δεν θα μπορούσε να υπάρχει έτοιμο στην αγορά, αλλά αντίθετα απαιτούσε μια έρευνα και μια εκτέλεση από έναν δημιουργό, οπότε και στην πορεία πρότεινα να ενταχθεί σε αυτό και ο Λάζαρος.

 Έφη, xx

Από: george drivas
Στάλθηκε: Πέμπτη, 8 Αυγούστου 2024 12:15 μμ
Προς: Efi Gousi
Κοιν.: lazarus tzovaras
Θέμα: Re: κείμενο για τα κοστούμια του kaizo

Ναι, η ιδέα σου να έχουν τα κοστούμια μια πατίνα, νομίζω ήταν καθοριστική στο να τους δώσει μια (προ-)ιστορία και έτσι το Kaizo γίνεται η συνέχεια από κάτι που δεν έχουμε δει. Βρίσκουμε -κατά κάποιον τρόπο- τα δυο παιδιά στην μέση μιας δράσης τους, έχοντας, εμείς σαν θεατές, “χάσει” την αρχή, χωρίς να ξέρουμε πότε και πως ξεκίνησαν όλα αυτά. Ο Λάζαρος πήρε αυτήν την ιδέα και άρχισε να “στήνει”, ουσιαστικά, να δημιουργεί τα ρούχα. Η κύρια ανάμνηση που έχω, είναι να είμαστε στο εργαστήριο που δούλευε και να δοκιμάζει μπροστά μας, πάνω σε μια βάση ρούχου, διάφορες ιδέες ραψίματος κλπ. Λάζαρε νομίζω είναι η σειρά σου να μας βοηθήσεις να θυμηθούμε! 🙂

Sent: Friday, August 09, 2024 at 12:45 PM
From: “Lazarus Tzovaras”
To: “george drivas”, “Efi Gousi”
Subject: Απ: κείμενο για τα κοστούμια του kaizo

Η μεγαλύτερη έλξη ήταν ακριβώς αυτή η απροσδιόριστη φύση των χαρακτήρων· τα ανθρώπινα και μη χαρακτηριστικά τους. Το ρούχο έγινε το περίβλημα, το περίβλημα έγινε σώμα, δεύτερο σώμα, το σώμα έγινε μηχανή, ή ξανά σώμα. Πώς μοιάζει ένας ανθρώπινος σκελετός, εάν αφαιρέσεις από μέσα του όλα όσα τον κρατάνε φυσικά ζωντανό; Η άχρονη τοποθέτηση προϋποθέτει υλικά που με βεβαιότητα υπήρχαν πάντα στη γη: μικρά τομάρια δέρματος, κλωστές και τρέσες από ζωϊκό μαλλί, πλυμένες βαμβακερές γάζες χρωματισμένες με φρέσκο τσάι, οργάντζα  από μετάξι που σκλήρυνε όταν χτυπήθηκε με πέτρα και χώμα. Η δομή των ρούχων θυμίζει αυτή του ανθρώπου: χώμα, νερό, δέρμα. Είτε απροκάλυπτα προσδιορίζει την φύση των χαρακτήρων, είτε καμουφλάρει επιμελώς τον μη γήινο χαρακτήρα τους.

Υπάρχει κάτι μαγικό όταν δουλεύεις με τα χέρια. Δυο απλωμένες βάσεις και πάνω τους δοκιμάζουμε όλα τα κομμάτια σε διαφορετικές συνθέσεις. Τί μπορεί να προστατεύσει τη ραχοκοκαλιά, ή τί το γόνατο; Τί μπορεί να περιγράψει την μπροστινή όψη, ή τί μπορεί να προσδώσει μια τρισδιάστατη αίσθηση; Η σύνθεση των στολών έμοιαζε με ανατομία -σα να μελετάς, σε δομικό επίπεδο, έναν ζωντανό οργανισμό · Σα να δημιουργείς ένα νέο άνθρωπο. Τί κάνει έναν άνθρωπο, άνθρωπο;

Θερμές ευχαριστίες στην κυρία Σοφία για την κατασκευή των στολών και την Θεοδώρα Χριστοπούλου για τις πολύτιμες συμβουλές της.
❤️

Sent: Sunday, August 11, 2024 at 6:13 PM
From: “george drivas”
To: “Lazarus Tzovaras”
Cc: “Efi Gousi”
Subject: Re: Απ: κείμενο για τα κοστούμια του kaizo

Ο Λάζαρος νομίζω το έθεσε εξαιρετικά. Σε σχεδόν ακριβή διάλογο με αυτά που λέει, εκθέτω αυτόν τον καιρό στο πλαίσιο μιας ομαδικής έκθεσης εικαστικών, («Forest bathing», Επιμ. Κίκα Κυριακάκου) στο πάρκο Διομήδους, στην Αθήνα μια φωτογραφία από το kaizo, η οποία έχει “αφεθεί'” πάνω στο χώμα και εν μέρει σκεπάζεται από αυτό. Κατά κάποιον τρόπο συναντά μια χαμένη (της) οργανικότητα. Το Kaizo, οι εικόνες και τα κοστούμια του είναι μια ιστορία στα όρια του ανθρώπινου. Εκεί που τελειώνει και (ίσως) ξαναρχίζει ο άνθρωπος. Οι ίδιοι του οι ήρωες κινούνται σε αυτά τα όρια. Είναι και δεν είναι ανθρώπινοι. Το τελικό βίντεο του έργου έχει χωριστεί σε κομμάτια-κεφάλαια και έχω ζητήσει από ένα πρόγραμμα Τεχνητής Νοημοσύνης να τα ενώσει όπως νομίζει, δημιουργώντας έτσι διάφορες αφηγηματικές εκδοχές της ιστορίας (μου). Το τελικό έργο μου είναι το έργο ενός έξυπνου προγράμματος ή και ανάποδα. Με την σύγχρονη “επέλαση” της Τεχνητής Νοημοσύνης να χαρακτηρίζει όλο και περισσότερο πολλές πλευρές της καλλιτεχνικής -και όχι μόνο- διαδικασίας – η τελευταία φράση του Λάζαρου θα ολοκλήρωνε νομίζω πολύ ωραία την κουβέντα μας: “Τι κάνει έναν άνθρωπο, άνθρωπο;” Ας κλείσουμε με την αιώρηση αυτής της φράσης.
Παιδιά ευχαριστώ πολύ για αυτήν την ωραία συζήτηση-ανάμνηση.
It was a pleasure!

Σημ. Η αναφερόμενη έκθεση στον Βοτανικό κήπο Διομήδους, σε επιμέλεια Κίκας Κυριακάκου και παραγωγή της Polygreen Culture & Art Initiative, στην οποία εκτίθεται μια φωτογραφία από το έργο Κaizo  θα λειτουργεί έως τις 29 Σεπτεμβρίου 2024. Για περισσότερες πληροφορίες https://www.pcai.gr/shinrin-yoku-forest-bathing

Το Kaizo παρουσιάζει την ιστορία δύο παιδιών που περιφέρονται σε μια άδεια πόλη, εν είδει ενός αλλόκοτου παιχνιδιού εξερεύνησης, προσπαθώντας να ανακαλύψουν κάτι, να καταλάβουν τι ακριβώς συνέβη ή απλώς να ξεφύγουν. Το Κaizo είναι μια ατέλειωτη ιστορία αγάπης σε έναν έρημο κόσμο, μια ιστορία μετα-καταστροφής, ένα αφηγηματικό (ηλεκτρονικό) παιχνίδι που δεν τελειώνει ποτέ, μια περιπλάνηση σε μια άχρονη εποχή. Εξελίσσεται σε εκδοχές, κεφάλαια ή πίστες. Αρχίζει και τελειώνει συνεχώς. Η αρχή είναι το τέλος. Το κάθε τέλος είναι μια νέα αρχή.

Φωτογραφίες έργου> copyright Γιώργος Δρίβας
Φωτογραφίες έκθεσης> Μαρία Τούλτσα, Γιώργος Δρίβας

Πληροφορίες για το έργο

«Kaizo» (2022-23), μονοκάναλο βίντεο και σειρά ψηφιακών φωτογραφιών
Σενάριο-Σκηνοθεσία > Γιώργος Δρίβας
Art Direction> Έφη Γούση, Γιώργος Δρίβας
Costume Design> Λάζαρος Τζοβάρας
Performance> Νίκος Βλαχογιάννης, Αγγελική Μπεβεράτου
Διεύθυνση Φωτογραφίας > Claudio Bolivar G.S.C.
Make up > Ελένη Σαββίδου
Μοντάζ> Χρήστος Γάκης
Ήχος> Γιώργος Ραμαντάνης

Ο Γιώργος Δρίβας γεννήθηκε στην Αθήνα. Εκπροσώπησε την Ελλάδα στην Μπιενάλε Εικαστικών της Βενετίας το 2017. Τα έργα του έχουν παρουσιαστεί σε ατομικές εκθέσεις στο Annex M του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών (2020), στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Αθήνας (ΕΜΣΤ 2018 και 2009) και στο Εθνικό Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Ρώμης (Galleria Nazionale d Arte Moderna 2017), καθώς και σε πάνω από 150 ομαδικές εκθέσεις και φεστιβάλ στην Ελλάδα στον υπόλοιπο κόσμο – μεταξύ άλλων και στα New Cinema and Contemporary Art στο Haus der Kulturen der Welt του Βερολίνου, Rencontres Internationales στο Μουσείο του Λούβρου στο Παρίσι, στο back forward rewind στο Media Art Lab της Μόσχας, στο Imagined Communities της 21ης Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης του Σάο Πάολο Contemporary Art_Videobrasil και στο “Antidoron – The EMST Collection” στην documenta 14 στο Κάσελ. Έργα του συμπεριλαμβάνονται στη συλλογή του Eθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης της Αθήνας.
Φιλμογραφία: 2006 Beta Test, 2009 Εμπειρικά δεδομένα, 2011 Sequence Error, 2014 Kepler, 2019 Εμπειρικά Δεδομένα 2.0, 2023 Kaizo